بررسی شرایط کشت و قدرت کلونی زایی سلول های بنیادی اسپرماتوگونی انسانی در محیط کشت: یک مطالعه مروری

اسپرم زایی، فرآیندی بسیار پیچیده و تنظیم شده است که در طی آن، سلول های زایای بنیادی، به اسپرماتوزوآ تبدیل می شوند. این سلول های بنیادی که سلول های بنیادی اسپرماتوگونی نامیده می شوند، در قاعده ی لوله های منی ساز قرار دارند و دارای توانایی خودنوزایی و تمایز به سلول های زایای عملکردی می باشند. به دلیل این توانایی، سلول های بنیادی اسپرماتوگونی قادر به از سر گیری مجدد فرایند اسپرم زایی پس از آسیب های بیضه ای ایجاد شده توسط مواد سمی و یا پس از پیوند به گیرنده ی نابارور می باشد. بنابراین، خودنوزایی این سلول ها ضامن حفظ این جمعیت سلولی و در نتیجه، حفظ باروری می باشد. اگر چه مطالعات پیشین نشان داده است که سلول های بنیادی اسپرماتوگونی موش و سایر گونه ها می توانند برای مدت طولانی زنده بمانند و تکثیر شوند، اما اطلاعات کمی از محیط کشت مناسب برای رشد سلول های بنیادی اسپرماتوگونی انسانی در دست است. تشخیص مارکرهای سلول های بنیادی اسپرماتوگونی، امکان جداسازی این جمعیت سلولی را فراهم می کند. جمعیت سلولی جدا شده، می تواند در محیط کشت تکثیر شده و سپس به گیرنده ی نابارور پیوند زده شود. بنابراین، تشخیص مارکرها و تثبیت سیستم های کشت طولانی مدت برای سلول های بنیادی اسپرماتوگونی انسانی جهت استفاده از توانایی این سلول ها در موارد بالینی ضروری است. در این مقاله، به بررسی مارکرهای شناخته شده برای سلول های بنیادی اسپرماتوگونی و تکنیک های کشت آزمایشگاهی جهت تکثیر این سلول ها در انسان پرداخته شده است.